Verwachtingen. Ze helpen je om jezelf te kunnen voorbereiden, zowel fysiek als mentaal. De ene is voorbereid tot in de puntjes, de andere al iets minder. Als je ons al wat kent, weet je dat bij SHIFT Anoek bij de eerste groep hoort en Lien bij de tweede. Maar even vaak kunnen ‘verwachtingen’ het effect hebben dat ze je van je sokken blazen, als de dingen niet lopen zoals je ze voor ogen had. Dit kan zowel positief als negatief zijn. Op gebied van slaap kan dit gaan van onrustig inslapen met toch een goede nacht tegen alle verwachtingen in versus een hele dag buiten gespeeld hebben en toch niet als in een blok in slaap vallen. Wat als … het slapen niet loopt zoals gepland? Wat kan je doen als zaken niet gaan zoals jij het wil of had gedacht? De blog deze week gaat over realistische verwachtingen & enige flexibiliteit, loslaten.
Realistische verwachtingen
We hebben allemaal verwachtingen. Ze geven ons een idee over hoe iets zal verlopen of hoe iets zou moeten verlopen of hoe jij hoopt/wenst dat iets zal verlopen. We hebben ze zowel op korte termijn (als ik vandaag op bezoek ga bij mijn tante dan leg ik mijn kind daar van 12 – 14 uur te slapen en kan ik even op mijn gemak bijpraten). Als op lange termijn (ik bouw de dut af in het begin van de zomervakantie zodat we, voor we op reis vertrekken, een kind hebben dat gewoon is om geen dut meer te doen tijdens de daguitstappen).
Verwachtingen hebben is 1 ding, maar als je perfectionistisch aangelegd bent, is dat loslaten nog een stap moeilijker. Wat jij specifiek verwacht, heeft te maken met je eigen ervaringen, zorgen/angsten, jouw opvoeding, de leefomgeving, … Vaak gebeurt alles zo onbewust dat je je lat steeds hoger legt zonder dit te beseffen. Pas als je die niet haalt of als iets niet lukt, krijg je dit in je gezicht terug. We weten dat we niet simpelweg kunnen zeggen ‘wees niet zo perfectionistisch’. Dit is wellicht de meest onnutige reactie die je kan geven. Wat we wel graag willen meegeven als advies: ‘Probeer jezelf in vraag te stellen.’ Moet het echt zo? Kan het op een andere manier? Wat is het ergste dat kan gebeuren als zich iets anders voordoet? Stel jezelf luidop in vraag, dat helpt.
Doe dit vooral voor jezelf, maar ook voor je kind. Stel realistische verwachtingen. Zo is het afbouwen van de dut vooraleer je op reis gaat, een realistische verwachting bij sommige kinderen van rond de 2,5 jaar (zeker niet bij allemaal) maar kan je dat niet verwachten bij een kind dat net 18 maanden geworden is.
Loslaten en vasthouden tegelijk
Maar ‘realistische’ verwachtingen zijn soms niet genoeg. Soms loopt het niet zoals je had gehoopt/voorzien/verwacht. Wij raden aan om vast te houden aan de zaken die werken maar ook los te laten waar je geen vat op hebt.
Bij Bastiaan (de zoon van Lien) was het, kort na zijn geboorte, snel duidelijk dat hij een gemakkelijke slaper is. Daarnaast liep de borstvoeding goed en was het een vrolijk, easy-going mannetje. Dit was het beginpunt dat Lien kende toen ook Arabelle erbij kwam. Arabelle maakte een gelijkaardige start. Ze sliep vlot en de borstvoeding liep goed. Toen ze, op de leeftijd van 3 maanden ziek werd en RSV had te pakken, verliep het anders dan gepland. Bij aanvang niets bijzonders, want heel veel kleine kinderen moeten hierdoor. Echter was Arabelle een ‘kleine fijne’ waardoor ze weinig reserve had als ze ziek werd. Daarbij kwam dat ze snel stopt met eten als ze zich niet goed voelt. Dus het tij begon wat te keren. Arabelle kwam niet goed meer bij en die vieze vuile beesten bleven in haar lijfje hangen. Ook ontstond er een bepaald patroon waardoor ze steevast na haar fles moest overgeven, dus haar gewicht kelderde. Veel zorgen, veel onrust omdat het drinken (en bijgevolg ook het slapen) niet meer liep zoals gepland. Hierdoor lieten Tom en Lien het slapen los. Op 8 maanden wou Arabelle ‘s nachts geregeld haar speen, dus ze moesten een periode vaak uit bed. Initieel was het idee om zo snel mogelijk te werken aan het zelf zoeken van de speen en haar dit zelf wat te laten ontdekken. Echter lag op dat moment de focus op haar voeding en de daarbij horende stress te laten zakken. Arabelle moet eerst aansterken, ontwikkelen en zich goed voelen vooraleer je extra dingen rond slaap kan verwachten. Ook rond het gewicht moet Lien leren loslaten. Als Arabelle eet, is dat super, lukt het eens niet, dan is het ook zo, maar hier op blijven botsen heeft weinig zin. Het is leren loslaten, want het is niet omdat je het wil dat dit meteen lukt. Intussen is Arabelle een jaar geworden en haalt ze haar schade van eten in. Fruit is niet altijd makkelijk, maar ook daar weet Lien dat ze het alleen maar kan aanbieden en Arabelle bepaalt zelf of ze eet of niet.
Een proces van bijsturen, vasthouden en tegelijk loslaten.
Ook Anoek botste al op verwachtingen die niet werden ingelost. Stella sliep tot haar derde verjaardag als een roos. Ze kreeg lang borstvoeding doorheen de nacht maar sliep vlot van voeding tot voeding. Ze deed dutjes die ver boven ‘de gemiddeldes’ lagen en toen Clea geboren werd, kregen Arnout en Anoek prachtige nachten van Stella zodat zij en Clea op hun gemak Clea haar slaapritme konden vinden. Toen Stella, rond haar 3de verjaardag, een groot bed kreeg, veranderde dit. Stella ontdekte al snel de vrijheid van een groot bed en kwam op de gekste momenten uit bed. Ze gingen hierrond aan de slag en kwamen tot het punt dat de nachten terug stabiliseerden maar de vroege ochtenden bleven. Niet meer zo extreem als in het begin maar de dagen van de leergierige, altijd goedgezinde Stella starten nog geregeld iets voor of net na 6 uur. Als ze naar hun kind kijken, zien ze eigenlijk dat ze niet moe en steeds goed gezind is. Ze valt nooit meer in slaap in de auto (wat wel het geval was tijdens de moeilijke nachten) wat een indicatie is dat ze aan voldoende slaap komt. Maar initieel was de verwachting anders. Arnout en Anoek dachten, bij aanvang, dat Stella veel slaap zou nodig hebben (gezien haar lange dutten en goede nachten tijdens die eerste 3 levensjaren) maar dat blijkt nu toch niet zo te zijn. In plaats van elke ochtend de strijd aan te gaan, hebben ze met Stella afgesproken dat ze, vanaf het licht aangaat van haar wekker, in haar kamer (of met haar zus) mag spelen tot het lied van de wekker start. Zo komen ze tegemoet aan haar goesting om de dag tijdig te starten maar ook aan hun eigen nood om ‘s morgens de tijd te krijgen om op het gemak wakker te worden. Deze verwachtingen bijsturen, kost tijd. Ze probeerden eerst om de ochtenden te verlengen maar zoals we zo vaak tegen vele ouders zeggen, alles vanaf 6 uur is normaal … dus ze gingen terug richting de realistische verwachtingen en ze lieten het los. Het nadeel is dat haar kleine zus, sinds Stella haar spelmomentjes ‘s morgens, ook vroeger opstaat en hier niet zo goed als Stella tegen kan. Dus haar brengen ze dan opnieuw iets vroeger naar bed, zo werkt het ook.
Echter is dit allemaal makkelijk gezegd, maar in de praktijk moeilijker. Je zit er vaak te hard in om te zien dat je botst of blijft hangen in verwachtingen. Dan maak je het jezelf onbewust moeilijker. Dus blijven bijstellen is de boodschap. Je mindset is zo belangrijk en de juiste mindset kan ervoor zorgen dat je het iets gemakkelijker kan dragen (zonder dat de situatie waar je in zit, verandert). Als je wenst dat we mee nadenken over wat realistisch is en niet, als je je zorgen/verwachtingen, … wil delen met iemand die eens mee nadenkt over hoe je er kan mee omgaan. We doen het graag. Daarnaast blijven we ook je partner om rond de slaap van je kind aan de slag te gaan natuurlijk, maar we houden het haalbaar. Voor jou en voor je kind.
Liefs,
Anoek & Lien