Wat als je kind je wakker houdt? Je mindset rond slaap. 

Goed slapen is 1 ding, maar wat als je doorgaans goed slaapt maar het niet lukt omdat je kind je wakker houdt? Je kan proberen de slaap van je kind te optimaliseren (wij helpen graag) maar dat is niet altijd mogelijk, wenselijk of haalbaar. Zit je momenteel met een slaaptekort en wens je handvaten hoe jij het voor jezelf draaglijk kan houden? Wij kunnen je alvast wat (nuttige & praktische) tips geven met betrekking tot je mindset rond slaap.

Realistische verwachtingen 

Eerst en vooral is het belangrijk dat je realistische verwachtingen stelt. Vaak horen we dat mensen willen dat hun kind niet wakker wordt. Op zich heel verstaanbaar, maar dit is niet realistisch. Onze kinderen en wijzelf zullen doorheen de nacht altijd blijven wakker worden, slaap is een cyclisch proces & tussen die cycli is een wake-up mogelijk en normaal. Het is ook onrealistisch om te denken dat je kind je nooit zal nodig hebben ‘s nachts, soms hebben ze de nabijheid even nodig. Het is de vaardigheid ‘terug in slaap vallen’ na het wakker worden die hier belangrijk is. Dus verwacht niet dat je kind niet wakker wordt ‘s nachts, maar oefen met hem op de vaardigheid om met minimale ondersteuning of zelfstandig (op termijn) terug in slaap te kunnen vallen.  

De impact van je mindset 

Je verwachtingen, idee-fixen over slaap en je eigen slaapidentiteit zullen een impact hebben op hoe je de slaap ervaart bij je kind maar ook op de effectieve slaapkwantiteit en slaapkwaliteit. Hoe je denkt over slaap en hoe je je erbij voelt, zullen je gedrag bepalen. Dit bepaalt hoe je omgaat met je kind tijdens bedtijd, doorheen de nacht of bij een vroege ochtend. Je mag niet onderschatten welke invloed onze huidige manier van leven, onze cultuur, de sociale media, … hebben op onze verwachtingen met betrekking tot slaap. Ouders staan er vaker alleen voor ondanks het gezegde ‘it takes a village to raise a child’. Er wordt verwacht dat je snel terug gaat werken ook al zit je kind dan nog in de periode waar gefragmenteerde slaap erbij hoort.

Voor alle duidelijkheid, we willen hier niet zeggen dat je gedachten/gevoelens & gedrag als enige factor de slaap van je kind bepalen. Er speelt veel meer méé natuurlijk. Maar het is belangrijk dat je weet dat hoe jij de slaap van je kind percipieert wel degelijk een impact heeft op de effectieve slaap (dit geldt ook voor je eigen slaap trouwens :)).

Het is dus belangrijk dat jij weet wat normale baby en kinderslaap is (ongeacht de verwachtingen/impressies van buitenaf). … En dat alleen al kan rust of energie geven. 

Kijk positief naar de dag 

Maar oké, je hebt nu je verwachting bijgesteld en je probeert je bewust te zijn van de impact van die verwachtingen op je gedachten/gevoelens en uiteindelijk je gedrag/hoe je spreekt over slaap. Hoe kan je het draaglijk houden? We willen je uitdagen om positief naar de dag te kijken, ondanks de slechte nacht(en), laat de link tussen beide los. Het is echt lastig om weinig slaap te hebben, het is zelf letterlijk pijnlijk om zoooo moe te zijn na de zoveelste nacht. Maar als die gedachten in je hoofd malen ‘ik zal morgen weer niets waard zijn’ of ‘ik ga mijn job niet kunnen doen’ zal de frustratie over het niet-slapen groter worden waardoor je misschien weer anders zal reageren op je slaaptekort en wellicht ook naar je kind.

Sta eens stil bij wat allemaal wel lukt. Je tovert daar wel maar weer een ontbijt op tafel voor je kroost ondanks de weinige slaap, je hebt dat verslag wel mooi afgerond (wellicht na een keer extra nalezen) maar je deed het, … . Probeer te zien wat de dag brengt ondanks een moeilijke nacht. Stel jezelf letterlijk de vraag ‘wat is het ergste dat kan gebeuren als ik maar 4u geslapen heb’? Ga ik mijn verslag niet kunnen sturen? Ga ik er niet kunnen zijn voor mijn kinderen? Eigenlijk valt het allemaal wel best mee. Je zal misschien niet je meest ideale zelf zijn, maar je functioneert. Accepteer de slechte nacht in die zin dat je hem niet telkens als ‘de druppel die de emmer doet overlopen ziet’. Hoe moeilijk dit ook is.

Als jonge ouder weet je niet aan wat je je kan verwachten, ondanks die pakken advies, raad, daad en tips die je (vaak ongevraagd) krijgt. Toch kan je je niet inbeelden hoe het zal worden of wat het zal zijn. Hierdoor overvallen veel zaken je en probeer je een eigen manier te vinden om ermee om te gaan. Weet dat je niet alleen bent, weet dat je dit eens mag ventileren, weet dat je niet de enige bent die midden in de nacht wakker is, weet dat die vermoeidheid echt knaagt en dat je dat mag tonen. Aan de andere kant kan je naast het ventileren ook een manier zoeken om los te laten en dingen te laten gebeuren. Laten gebeuren in die zin dat je er op dat moment zelf vaak weinig kan aan veranderen. Positief ingesteld zijn (hoe moeilijk het soms is) kan je hierbij echt helpen.

Theoretisch allemaal gemakkelijk gezegd, maar zoals je verder kan lezen hebben wij alle twee (zowel Anoek als Lien) een voorbeeld waarbij we met onszelf en onze non-acceptatie hebben geworsteld. Op zich is de situatie niets veranderd maar wel onze kijk op die bepaalde angsten of ideeën waardoor ons gedrag errond veranderd is. Hierdoor lijken we resultaat te boeken terwijl we an sich niets aan de situatie hebben kunnen veranderen. 

Anoek aan het woord:

Ik volgde onlangs een opleiding cognitieve gedragstherapie insomnia en daar werden op een bepaald moment persoonlijke voorbeelden aangehaald (los van slaap). Ik heb een (al dan niet milde vorm) van angst om te rijden op autostrades, plaatsen waar veel vrachtwagens samenkomen, drukke centra, rijden bij hevige regen/vriestemperaturen, … . Al jaren verplicht ik mijzelf om niet volledig toe te geven aan die angst en te blijven rijden, blijven proberen. Weliswaar in beperkte mate (in het centrum van Gent zal je mij nooit rijdend tegenkomen en bij de minste sneeuwaankondiging wandel ik overal naar toe of blijf ik thuis). Maar om terug naar het beginpunt te komen, de belangrijkste (nieuwe) keynote die ik meenam was de boodschap dat ik moet accepteren dat ik nooit zonder angst in een auto zal zitten. Al jaren vecht ik tegen dat gevoel, ik mag niet bang zijn. O, jawel, ik mag wel bang zijn, ik mag het wel ongemakkelijk vinden. De vraag is, hoe ga ik om met dat ongemak? Hoe kan ik het voor mezelf zo comfortabel mogelijk maken als ik moet rijden. En yes …. de voorbije weken reed ik 3 keer van Maldegem naar Beveren en 1 keer naar Kortrijk (via de autostrade). Eenmaal aangekomen in Kortrijk, deed Lien de deur open en stond ik daar te stralen! ‘Ik reed via de autostrade’, was de eerste zin die ik zei. Dat heeft allemaal te maken met dat acceptatieproces, ik mag angstig zijn maar ik zorg voor randvoorwaarden die de angst draaglijk houden. De juiste muziek, meer tijd nemen, mezelf niet opjagen, mensen rondom mij informeren dat die angst er is en zo is het me gelukt! ACCEPTEREN.   

Bij deze ook een grote dankjewel aan mijn liefste echtgenoot die mij blijft motiveren, en mij met plezier vervoert zodat ik toch de wereld een beetje kan zien. En ook sorry dat we enkele jaren geleden de laatste 15 minuten van het Rolling Stones optreden gemist hebben omdat ik per se van die parking wou zijn alvorens de grote drukte er op losgelaten werd!  

Lien aan het woord:

Ik hou van sport. Dit was niet altijd zo, maar sinds de studententijd en wat extra kilo’s kreeg ik de smaak te pakken. Ik vertel er graag over en hou van de dedication die mensen hebben die naar een speciaal doel toewerken. Ik kreeg zelfs Anoek aan het lopen en de mensen die haar kennen, weten dat ze – ondanks haar ellenlange benen – niet altijd evenveel interesse had in sport.  

Sport is een stuk van mijn identiteit waar ik mezelf in gevonden heb. Maar dat heeft een keerzijde. Vooral bij het lopen. Ik ben niet competitief ingesteld dus een teamsport doe ik graag voor het gezelschap maar de uitkomst winnen of verliezen doet me nauwelijks iets. Daarentegen hou ik met mezelf wel altijd een wedstrijd in mijn hoofd. Ieder loopje moet sneller, langer of beter. Ik kan mezelf daar dan zo in verliezen dat ik tijdens het lopen alleen maar bezig ben met het vorige verbeteren. Lukt dit dan niet om een of andere reden dan kan ik dat niet loslaten. De voldoening die ik achteraf dan krijg is minder en ik ben kwaad op mezelf dat het niet lukte. Je zal me dus weinig zien lopen zonder sporthorloge, want ik zal en moet mezelf verbeteren. Na de finish van mijn marathon was ik zo ontzettend blij dat het gelukt was én dat mijn broer er stond (al helemaal uitgeblazen en al koud aan het krijgen 😊 ) maar enkele dagen later was mijn gevoel gedeeld. De gedachte ‘ik doe het nog eens maar met een betere tijd’ had zich al gemanifesteerd. Tom zegt me vaak dat ik meer moet genieten van het lopen zelf of lopen zonder iets dat meet. Gewoon lopen op gevoel omdat het kan. Ik moet mezelf niet verbeteren en dat klopt. Rationeel weet ik dat ergens maar ik moet dat leren accepteren. Weten is 1 iets, accepteren is een stuk lastiger. Accepteren dat ieder loopje ok is en dat dit niet altijd MOET. Vorig jaar ergens, voor mij zwangerschap, zat ik al iets verder in het acceptatieproces. Het was ok. Ik kon blij zijn met een loopje ook al was dat trager dan anders.  

Na mijn eerste zwangerschap had ik het lastig. Sporten lukte niet meteen en al helemaal niet zoals ik wou. Ik kromp ineen als iemand over sporten begon en had het gevoel dat iedereen rond mij aan het sporten was, behalve ik. Na exact 6 weken had ik mijn eerste 5 km in de benen en was kwaad. Het lukte niet, ik had nog teveel kilo’s, tzou me nooit meer lukken, al mijn conditie was weg. Tijdens gesprekken met vrienden konden de tranen me achteraf overvallen omdat ik in mijn hoofd niet meer meetelde. Niemand vroeg me hoe mijn lopen ging. Toen ik er zelf over begon zei iedereen ‘Lien dat is normaal, je was net zwanger’. Rationeel wist ik dit ook, maar het voelde niet zo. Ik vond het niet leuk ook al was dat normaal. Net zoals bijkomen in je zwangerschap niet leuk is omdat het normaal is. Het is Tom die urenlang naar mijn sportverdriet moest luisteren, te midden een mini identiteitscrisis was hij degene die me liet zien dat ik moest accepteren. Accepteren en met kleine stappen (letterlijk dan) blij zijn. Hij spoorde me aan om mijn schoenen aan te trekken en gewoon een blokje om te doen. Hij luisterde maar confronteerde ook. Dat had ik nodig, iemand die me telkens opnieuw de betekenis van accepteren liet zien én voelen. Stilaan kon ik het, stap voor stap (opnieuw letterlijk), accepteren dat het nu zo is en dat ik er verdrietig mocht rond zijn en exact 9 maanden na de bevalling liep ik mijn eerste halve marathon met als doel: uitlopen zonder naar de tijd te kijken. Ik kon er op het einde nog enkele voorbij steken dus dat was voor mezelf mooi meegenomen maar ik genoot van iedere meter. Loslaten, accepteren en omarmen. Het lijkt banaal maar het doet zoveel. Net zoals dit eens neerschrijven. Ik had dit nog nooit gedaan en het doet deugd. Accepteren dat het zo is en vooral dit vasthouden want baby nummer 2 komt eraan dus het zaadje voor de identiteitscrisis is al gepland, vrees ik. 

Succes & stay positive 😉
Anoek & Lien